Tibet!

Bijna thuis… Het half jaar is zo snel gegaan. Ik ben nu in Boudha, een plaatsje net buiten Kathmandu, en vlieg de 14de mei naar Nederland. Ik wilde wat eerder vertrekken maar alle vluchten zaten voor de komende weken vol.
Nu heb ik in ieder geval mooi de tijd om mijn ervaringen van de afgelopen weken op een rijtje te zetten en aan jullie te vertellen.

Ik begin met mijn afscheid bij de Tibetaanse school en het weeshuis.
Ik en Margot, de andere vrijwilliger met wie ik samen heb gewerkt, hebben voor het afscheid op school vijf enorme cakes gekocht en ladingen vol kleurig snoep en chocolade-saus om de cakes mee te versieren. Ik weet van vroeger dat ik het fantastisch vond om een cakeje te versieren (vol te proppen met zo veel mogelijk snoep..) om het dan vervolgens helemaal zelf om te eten.
Het was een succes. In eerste instantie hadden de kinderen geen idee wat zij met al dat snoep moesten doen maar toen ik een gezichtje maakte op een cakeje als voorbeeld viel het dubbeltje en begonnen zij druk met decoreren.
Wat een grappige bijkomstigheid was dat de leraressen van de school het versieren bijna leuker vonden dan de kinderen! Toen ik vroeg of zij nog een stuk cake wilden knikten zij allemaal van wel en alle bakjes met smarties en andere kleurige items gingen weer rond.
Op weg naar huis was mijn rugzak gevuld met bloemen, brieven en talloze tekeningen van de kinderen. Ook neem ik veel goede herinneringen mee aan mijn tijd op deze school. Ik hoop dat de kinderen stuk voor stuk een goede toekomst tegenmoet gaan ook al weet ik dat in Nepal de kansen vaak erg beperkt zijn.

Op het weeshuis heb ik echt een leuke tijd gehad. Vanaf de eerste dag zijn de kinderen zo open en affectief geweest. Het is makkelijk om een band op te bouwen met de kinderen wanneer zij zonder remmingen je knuffelen, je met uitgestrekte armpjes verwelkomen en maar al te graag vastgehouden willen worden. Ik ben in een korte tijd zo gehecht geraakt aan de kindjes!
Het afscheid was vol met muziek, dans en zang. Het is ongelooflijk hoe sommige kinderen kunnen dansen, zo elegant en sierlijk!
De chairman, Visma, gaf een kleine toespraak om mij te bedanken en te verwelkomen als lid van de familie. Ik had namelijk samen met Bobby besloten om een kindje te sponseren. Het geld gaat naar het onderwijs, de boeken, het schooluniform en de medische zorg van het kindje.
Bobby en ik vonden het een goed idee om zo ons steentje bij te dragen. “Ons kindje” heet Umesh Adhikari. Hij is 4 jaar oud en heeft hele mooie, donkere ogen. Hij kan soms erg in zijn eigen wereldje zitten en kijkt dan dromerig voor zich uit. Vaak heb ik hem dan opgepakt, bang dat hij zich eenzaam of verdrietig voelde, maar dan gaf hij mij zo’n lieve spontane lach dat ik mij wat minder zorgen maakte. Hij heeft gelukkig ook een ouder zusje waar hij veel steun aan heeft.

Eenmaal terug in Kathmandu begon voor mij een heel nieuw hoofdstuk. Ik zou naar het dak van de wereld gaan, naar de ‘Land of Snows’…. Ik zou naar TIBET gaan!
Ik wil al langere tijd naar dit land. Mijn contact met het boeddhisme en de Tibetaanse gemeenschap in Nepal hebben dit verlangen alleen maar versterkt.

Ik heb een tour geboekt die mij van Kathmandu naar Lhasa zou brengen. Over de ‘friendship highway’ heb ik in een jeep gezeten die mij langs panoroma-uitzichten brachten met uitzicht op de hoogste bergen van de wereld waaronder de Mount Everest. Het bracht mij langs turquoise meren, Tibetaanse nederzettingen, nomaden met hun kudden, veel yaks en eeuwenoude kloosters. De natuur is overweldigend mooi. De tweede dag ben ik over een bergpas gegaan van meer dan 5000 meter. Ik stapte de jeep uit en was op een hoogte van 5200 meter, ongelooflijk hoog. Die dag was zwaar, de hoogte eiste zijn tol. Ik had golven van misselijkheid en mijn hoofdpijn was onverbiddelijk. Na een paar uur was mijn lichaam geacclimatiseerd. Het verbaasde mij hoe snel dat was. Dezelfde avond liep ik een kroegje binnen in de veronderstelling om iets te eten. Ik werd verwelkomt door een groep Tibetanen die grote hoeveelheden bier aan het wegwerken waren. Ik kon de uitnodiging niet afslaan. Ik dronk een biertje met hun mee, zij konden geen engels maar contact was er zeker! Lachend en vele malen proostend nam ik afscheid, alcohol op deze hoogte was het laatste wat ik zou moeten doen...

Een bezoek aan een gompa (Tibetaans klooster) is een bijzondere ervaring.
Ik ben in het pelkor chode klooster in Gyantse en loop mee met een paar Tibetaanse vrouwen in hun ronde door de gompa. Kleurige gebedsvlaggen wapperen buiten in de wind. De vrouwen hebben lange vlechten tot hun middel en kleurige schorten die aangeven dat zij getrouwd zijn. De geur van yak-boter, wierook, het geluid van Tibetanen die mantra’s en gebeden opzeggen komen mij tegenmoet. Gebedsmolens draaien rond om zo gebeden in de lucht te slingeren waardoor de lucht gezuiverd en gewijd wordt. Een grijze man houdt een gebedsmolen vast. Ook hij verspreidt gebeden.
De gompa is oud en heel indrukwekkend. Het ademt een bijzondere sfeer uit. Aan de wanden zijn manuscripten opgestapeld. Vele buddha’s sieren de gompa en de muurschilderingen zijn vol kleur en uitzonderlijk mooi.

Op de vijfde dag naderen wij Lhasa. Ik zie en voel de Chineze overheersing. Met de dag wordt Lhasa groter en Chinezer. Er wonen meer Chinezen dan Tibetanen in Lhasa. De stad is vol met afzichtelijke administratieve gebouwen en banken, ik ben geschokt hoe ongelooflijk de Chineze cultuur en invloed hier geldt. China wil Tibet zo snel mogelijk Chinees maken en het lukt hen aardig. De Chineze autoriteiten voeren een actieve politiek van migratie van Han Chinezen naar Tibet om zo de Tibetanen tot een minderheid te maken. De nieuwe spoorlijn die Lhasa met Beijing verbindt voert elke dag Chinezen aan die niet meer terug keren. China heeft in Tibet ook een toeristenparadijs gevonden en wil graag profiteren van de grote hoeveelheden buitenlandse valuta die het land binnenstromen door het toerisme. De toeristische trekpleisters zijn opgepoetst en gerestaureerd. Chineze toeristen lopen vol bewondering door het Potala, de regeringszetel van de Dalai Lama die na de Chineze inval in 1959 is gevlucht naar India waar hij nog steeds verblijft. Het is een ironisch gegeven, Chineze toeristen lopen in het Potala die door de vorige generatie Chinezen zo hard geprobeerd is te vernietigen.
Voor het Potala ligt een monsterlijk plein met een grote Chineze vlag. Er is ook een monument op het plein die de zogenaamde bevrijding van Tibet moet herdenken. Een ‘bevrijding’ die meer dan een miljoen Tibetanen het leven heeft gekost. Een bevrijding die de Dalai Lama en tienduizenden Tibetanen heeft doen vluchten uit Tibet en waar in Tibet nog steeds een verbod heerst op het bezitten van een foto van de Dalai Lama.
Dit alles stemt mij heel treurig. Gelukkig kan ik dit redelijk loslaten wanneer ik in de oude Tibetaanse kern rondloop. Dit gedeelte van de stad is geweldig! Op de Barkhor rond de Jokhang-tempel lopen talloze Tibetanen hun kora (pelgrimsronde). De sfeer is goed. De oude stad is vol met kleine steegjes, winkels en marktjes. Het is er heel levendig en er gebeurt van alles. Voor het Jokhang bidden en prosterneren (volledig liggend en weer opstaand bidden) vele Tibetanen. Ik loop er rond en het is heerlijk om te verdwalen in dit gedeelte van de stad. Nergens heb ik meegemaakt dat er zo open en ontwapenend naar mij gelachen wordt. Ik voel mij goed en ik besef dat ik mijn hart verlies aan deze mensen die mij nieuwsgierig en zo vrolijk toelachen.

Ik loop ‘s avonds zenuwachtig naar het Jokhang. Na meer dan 3 maanden zie ik Bobby daar en het voelt meteen zo goed om weer bij hem te zijn. Ik zal niet snel het moment vergeten wanneer ik hem daar zie voor de allerheiligste tempel in Tibet!
De komende dagen bezichtigen wij samen de gompa’s in Lhasa en lopen rond door de stad. Wij huren een fiets en rijden in de omgeving rond en het is heerlijk om zo de stad te verkennen. Wij bezoeken ook het Ganden klooster net buiten Lhasa. Het ligt op een hoogte van 4500 meter en het heeft net gesneeuwd dus alles is wit. We maken wandelingen door de sneeuw en hebben prachtig uitzicht als we boven op een berg zijn geklommen. Het plan om een trekking te maken gaat niet door omdat er veel sneeuw is gevallen en dit de trekking te moeilijk maakt. Ik keer terug naar Nepal en neem afscheid van dit bijzondere land.
Ik heb een fantastische tijd gehad in Tibet en het was echt een onvergetelijke reis!

Ik ben bijna weer in Nederland… zin in een bruine boterham met kaas maar vooral heel veel zin om mijn lieve vrienden en familie weer te zien!

Tot heel snel!

Liefs

Sarah